کابلهای فیبر نوری حامل 99 درصد از ارتباطات دیجیتالی بین قاره ای ، از جمله تماسهای تلفنی، ایمیلها، صفحات وب و غیره هستند. به خاطر وجود این کابلهاست که میتوانید با اسکایپ (Skype) همکارتان را در سیدنی ببینید یا به دوستتان در بمبئی پیام متنی بفرستید!
کابلهای زیر آبی اینترنت برای اقتصاد جهانی یک زیرساخت اساسی هستند. تعجبی ندارد که به گزارش نیویورک تایمز (New York Times) مسئولان ارتش آمریکا به حضور زیر دریاییها وکشتیهای روسی در نزدیکی این کابلها حس خوبی نداشته و نگران این مساله هستند !
علی رغم اهمین این شبکه زیر آبی، بیشتر مردم تا زمانی که مشکلی برایش به وجود نیاید توجهی به آن ندارند. نیکول استاروسیلسکی (Nicole Starosielski) میخواهد این رویه را تغییر دهد. استاروسیلسکی، یک متخصص رسانه در دانشگاه نیویورک، 6 سال در جهان سفر کرد تا تاریخچه این شبکه کابلی و نفوذهای فرهنگی، سیاسی و محیطی که به آن شکل داده است را بررسی کند. نتیجه کارهای او، آسیب پذیر بودن این سیستم را پر رنگ تر از قبل به ما نشان داد.
استاروسیلسکی میگوید:
ما همیشه اینترنت را یک شبکه توزیع شده میدانیم. به خاطر وجود افزونههای موجود در این شبکه، یک حمله به نقطه ای از شبکه زمینی نمیتواند کل شبکه را از کار بیاندازد. اما زیر آب این طور نیست!
او میگوید: مردم قطعا متعجب میشوند اگر بدانند که فقط حدود 200 سیستم کل ترافیک اینترنت را از اقیانوس عبور میدهند! آنها هم فقط در چند ناحیه محدود متمرکزند. کابلهای زیر آبی اینترنت از سراسر جهان به این نقاط پرفشار و کم عرض ختم میشوند.
کتاب استاروسیلسکی به نام “شبکه زیر آب” که اوایل امسال منتشر شد، به بررسی دلایل این مساله میپردازد. این دلایل از مسائل سیاسی گرفته تا نقشه برداری زیر آب و خطرات وقوع زلزله را در بر میگیرد. این وبسایت به شما اجازه میدهد در شبکه کابلی اقیانوس آرام گشت و گذاری داشته باشید. این وب سایت شامل نقشههای تعاملی، تاریخچه کابلهای مختلف و تصاویری از نقاطی که این شبکه به ساحل میرسد، است.
اولین کابل قاره پیما، که یک سیم مسی تلگراف بود، در سال 1866 در طول اقیانوس اطلس قرار گرفت. کابل هایی که در دهههای بعدی آنجا قرار گرفتند مسیرهای حمل و نقل دوران استعمار را دنبال کردند و خیلی از کابلهای امروزی هم در همین مسیرها قرار داده شده اند. در دهه 1950، کابلهای هم محوری که میتوانستند مکالمات تلفنی را انتقال دهند، به کابلهای استاندارد تبدیل شدند.
سپس در دهه 1990 و با ورود کابلهای فیبر نوری که میتوانستند مقادیر عظیمیاز دادههای دیجیتالی را به شکل نور انتقال دهند، عرصه بر کابلهای آنالوگ قدیمیتنگ شد. اگر درباره ساز و کار این کابلها و نحوه قرارگیری آنها در کف اقیانوس کنجکاوید، با یک جستجوی ساده در اینترنت به اطلاعات خوبی دست پیدا خواهید کرد.
کابلهای زیر آبی اینترنت قبلا هم باعث به وجود آمدن مشکلات جهانی شده بودند. در سال 1959 روزنامه تایمز (the Times) گزارش داد که نیروی دریایی آمریکا یک قایق ماهی گیری روسی را در حوالی نیوفاندلند (Newfoundland) در حوالی شمال شرقی آمریکا به خاطر مشکوک بودن به دستکاری کابلها مورد جستجو قرار داده است.
اما فقط روسها نیستند که به کابلهای زیر آبی اینترنت علاقه مندند. در دهه 1970، نیروی دریایی آمریکا با زیردریایی هایش غواصهایی را برای جاسوسی از کابلهای ارتباطی سری ارتش شوروی فرستاد. این عملیات به Ivy Bells معروف است.
اما برای دستکاری کابلهای امروزی که قطری در حدود یک شلنگ آبیاری دارند، به نیروی دریایی نیازی نیست. استاروسیلسکی میگوید: آنها باید این کابلها را جمع کرده و پشت قایق بیاندازند، پس لازم است تا حد امکان سبک باشند. در سال 2006، زلزله ای در تایوان کابلها را قطع و دسترسی به اینترنت را مختل کرد. در سال 2007، گروهی از دزدان آهن قراضه در ویتنام ، بخشهایی از دو کابل فیبر نوری را بیرون کشیدند که باعث شد سرویس اینترنت برای چندین ماه با اختلال مواجه شود. ظاهرا، کوسهها هم تهدید دیگری هستند.
به گفته استاروسیلسکی تا به امروز، لنگر کشتیها و تورهای ماهیگیری مسئول 60 درصد از قطعیهای کابلهای زیر آبی اینترنت بوده اند. به همین دلیل، مکان این کابلها روی نمودارهای ناوبری با خطهای پر پیچ و خم صورتی و روی آب با نشانههایی که به ملوانان هشدار میدهد که لنگر نیندازند، مشخص شده است. از سوی دیگر تمام این هشدارها میتواند برای خرابکاران یک راهنمای خوب باشد!
استاروسیلسکی میگوید: خراب کردن کابلها طی هر دو جنگ جهانی بسیار رایج بود، اما اخیرا چنین حادثه ای دیده نشده است. این به این معنا نیست که امکان وقوع چنین حادثه ای وجود ندارد. بریدن و خراب کردن یک کابل نزدیک به ساحل کار بسیار آسانی است، اما پیدا کردن و تعمیر مکان آسیب دیده هم به همان انداز ساده است. مقاله منتشر شده در روزنامه تایمز به نگرانی بزرگ تری اشاره میکند؛ یعنی احتمال خرابکاری در کابلهایی که در اعماق آب و مکانهای بسیار دور از ساحل قرار گرفته اند.
استاروسیلسکی در کتابش مینویسد که استراتژی حفاظت از کابلهای زیر آبی اینترنت چیزی نیست جز “امنیت از راه ابهام و ناشناخته بودن”. در گذشته کسی اهمیتی به این کابلها نمیداد و همین برای حفاظت از آنها کافی بود. در آینده اما اوضاع این چنین نخواهد ماند. با این وجود، اگر زمانی برسد که ماهواره اینترنت زمین را تامین کند، دیگر این مشکلات را نخواهیم داشت.
برچسب های مهم